Nog voor mijn terugkeer naar België realiseerde ik me hoe sterk ik in een relatief korte periode vervreemde van mijn thuisland, hoe de afstand niet zoals ik verwacht had resulteerde in een groot gemis of nieuwe waardering van het land waar ik opgroeide maar de kloof net groter maakte. Door mijn afwezigheid, mijn vrijwillige vertrek, werd ik een vreemde in mijn eigen leven.
Arriveren in België voelde alsof ik met mijn ogen open de bossen uit wandelde om in het midden van de snelweg  een vreemd stuk zwerfvuil te worden dat alle kanten uitvliegt wanneer trucks en auto’s razend luid passeren maar nooit stoppen.
De nood aan een moment (of liever nog een periode) van stilte is niet nieuw, niet voor mij, niet voor een heel leger aan schrijvers/denkers/avonturiers dat me voor ging en dat op uitzonderlijke wijze motivaties onder woorden kan brengen – veel beter dan mijn twijfelend gehakkel-
De weldaad echter, de rust, de sereniteit, de balans en de ruimte tussen gedachten dat een periode van afzondering teweeg bracht, was wel nieuw voor mij en zelfs zonder plannen om een fulltime heremiet te worden, kan ik niet anders dan erkennen dat de leegte en stilte voor mij onontbeerlijk zijn.
Misschien ben ik niet zozeer vervreemd van mijn land maar hou ik met andere ogen onze levenswijze  tegen het licht : het jachtige, de drukte, het conformisme, het drie weken op voorhand plannen van een koffiemoment, de krab-mentaliteit en het vullen van elk moment van mogelijke stilte met iets van geluid. Het Deense Janteloven lijkt ook ons niet vreemd.
Door er even uit te stappen krijg je de kans om je eigen kleine visbokaal van de andere kant te bekijken en in vergelijking met een andere wijze van zijn, van leven, van organiseren komen ook de verschillen boven water. En dat kan plezant zijn want wat hebben we toch heerlijk veel keuze bij de warme bakker, maar ook confronterend want waar zijn we op onze wegen in hemelsnaam mee bezig? Of hoe kan een land een thuis zijn wanneer er militairen tussen de kerstdecoratie door marcheren?
Of hoe kan men denken dat veiligheid door meer  al dan niet gewapende scheidsrechters in (baby)blauw en kakigroen afgedwongen kan worden? Ter vergelijking: tijdens mijn totale verblijf in het noorden zag ik minder politie en aanverwanten dan ik hier op 1 dag hoor/zie. (ik noteerde ongeveer 5 politiewagens en ambulances waarvan 1 keer met  sirenes).