Het is nu ongeveer een maand sinds mijn terugkeer naar België.
* er valt een portie virtuele stilte *
België mijn geboorteland, het land dat ik dacht te kennen, waar ik schijnbaar thuis hoor maar dat door de afwezigheid, het vrijwillige vertrek en de iets minder vrijwillige terugkeer op vele vlakken vreemd aanvoelt. Alsof je op een ochtend opstaat en in iemand anders zijn kleren springt.
Het duurde even eer mijn leven weer als het mijne aanvoelde maar de ervaring liet toch een diepgekrast spoor achter dat ik onmogelijk kan wissen of bedekken, zelfs niet als ik het zou willen.
Terwijl ik rekening hield met allerlei vormen van eenzaamheid, verveling of lusteloosheid had ik me niet voorbereid op de schok van de terugkeer. De overweldigende denderende zintuigelijke terugkeer die wilt raast over de wonde waar net de angel der schoonheid uitgerukt werd.
Maar ik wil bij deze dus vooral vooruit.
Genoeg geleuter, genoeg van die veredelde paringsdans met potentiële coaches voor onze masterproeven.
Voorwaarts. Mars!