Een enkelvoudige, eenvoudige vraag. Een antwoord formuleren is minder simpel.
Eerst en vooral omdat het project een experiment is waarvoor een radicale onderneming de enige juiste actie leek. Ja, ik had ook in het tuinhuis van de buren kunnen bivakkeren, of ergens anders vlakbij, maar de oplossing, het gemak, de vertrouwdheid niet binnen handbereik hebben, dwingt een mens tot anders denken, anders handelen en anders te leven.
Dus met kamperen in onzen hof als uitgesloten, was de volgende stap een logische optelsom van vereisten. Ik wilde een plek die nog relatief bereikbaar is per wagen, dat de honden alle drie mee konden, dat ik iets van de taal zou verstaan (of dat ze er Engels kunnen) en dat er een meer of zee in de buurt was. Natuurlijk was Zweden al in me opgekomen voor de redenering rond was, maar toch wilde ik de opties overlopen: Van Duits krijg ik de kriebels, met Frankrijk heb ik niet zo’n fijne ervaringen, Nederland is me nog te druk, Noorwegen is duur, Denemarken is net-niet Zweden en voor Finland wilde ik gerust het taalaspect overboord gooien (want wat een heerlijke taal!) maar het was nogal ver. Om maar een paar landen te overlopen.
…Oke, ik geef toe, ik wilde eigenlijk gewoon naar Zweden 🙂
Tot daar de pure rationaliteit want er is natuurlijk meer dan louter de praktische kant van de zaken. Het Noorden, dat staat voor mij voor vrijheid. Voor de fijne keuze of ik nu 1 of 2 truien aan doe en de oneindige schoonheid van de meren waarin de maan zich spiegelt. Voor de wind die me op sleeptouw neemt, voor de magie van de bossen en het ijs. Voor koude bastonen waarop een kleurrijke melodie van de seizoenen inspeelt.

‘s Ochtends wanneer uit de mist een zwaan en haar jong opduiken, ren ik op blote voeten tot aan het water om mijn boterhammetjes te delen. ‘s Avonds waak ik in het donker om uit te kijken naar het noorderlicht dat gloeit boven de heuvels en het meer. En overdag zwerf ik rond, door de bossen en langs de meren.
Daarom dus.
Onderandere.