De pracht en praal van de blogwereld valt hier lekker op z’n gat. Geen recepten waarvan je begint te kwijlen noch ingewikkelde combinaties.
Hier staat vooral de hongerstillende werking voorop, en als het kan mag het gerust smakelijk zijn.
Erwten dus. Uit blik. Kan je alle kanten mee uit. Als je op n ochtend de ijskast open trekt en de keuze hebt uit: een pakje smeerkaas, een zwarte banaan, erwten in blik of een busje room… de erwten dan maar. En met een klein beetje mayo erover in een kommetje lijkt het net cornflakes, maar dan groen. En je hebt er niet zoals met de echte cornflakes na 20min alweer honger van.
De rest van de erwten gingen zo rond 3u in de spaghettisaus. Handig dat het ontbijt, aangevuld met wat noten en thee, best lang energie gaf want voor water moest ik nog naar het dorp fietsen op het moment dat de regen pauzeerde.
Het water dat hier vlot uit de kraan stroomt, wordt opgepompt uit het meer in mijn achtertuin. Voor drinkbaar water moet ik dus in het dorp flessen gaan vullen. Gewoon plat water is moeilijk te vinden. Het meeste water is ofwel met bubbels ofwel met gekke smaakjes. En ook al ben ik geen chef kok, spaghetti met blueberry bijsmaak is er zelfs voor mij wat over.
Over en weer naar het dorp dus, tussen de buien door op zoek naar dat kraantje dat zich waarschijnlijk net verstopte. Gelukkig waren de mensen van de pizzeria zo vriendelijk om me te voorzien van twee goed gevulde flessen.
Maar om dan dat zuurverdiende, kristalheldere en drinkbare water te gaan gebruiken om pasta in te koken vond ik wat zonde, dus na een snelle risico-analyse die toch niet op woog tegen elke 5 dagen water-bedelen, besloot ik het water uit het meer te gebruiken om de pasta in gaar te koken.
Niet alleen heb ik nog nooit zelf zo’n lekkere pasta + saus zelf klaar gekregen, voorlopig still alive and kickin’. En maar goed ook want ik ben niet bepaald uitgerust met sanitair dat ik van dichtbij zou willen aanschouwen (nee hiervan geen foto!)
Minstens zo voedzaam was mij Shrek-soep die deze welluidende bijnaam kreeg vanwege de looks. Alweer te wijten aan… erwten… die de soep zodanig dik deden uitvallen dat ze op het kookpunt ‘BLOP’ soep in het rond deden springen en het papje er uit zag als het broebelende moeras van Shrek. Maar zoals je een boek niet op de cover moet beoordelen, was ook mijn soep mits toevoeging van wat extra water en een tikje room de ideale oppepper op een herfstige dag.
Moest je nu vrezen dat ik groen van de erwten weer naar huis kom, berg die angst (of hoop) al maar op, er komt hier ook nog wat anders op mijn bord.
Zo heb ik voor het eerst zelf rijst gekookt. Jarenlang leefde ik met de overtuiging dat je rijst moest afgieten als die klaar was. En omdat dat idee me zo onoverkomelijk leek, beperkte ik me tot rijst die je in de micro kan opwarmen. De ultieme tip: 1 deel rijst, twee delen water + beetje bouillon was een ware eye opener. Nog een beetje curry, room en linzen erbij en ik had een koninklijk maal.