De tand op de foto hierboven vond ik tijdens een omzwerving waarvan ik niet meer precies weet waar ik uithing, maar waarbij  mijn nekharen steeds weer overeind gaan staan bij het idee aan die onzichtbaar priemende ogen uit de donkere hoeken van het bos waarin ik steeds dieper doordrong, … de aanblik van de opgehangen schedel en de verlaten krotten die kreunden in het spel van de wind.
Ook al besefte ik op dat moment maar al te goed dat het gewoon mijn eigen gedachten zijn die me bij de neus namen, zo plots als de wind op stak, zo overviel ook het gevoel me geen seconde langer op die plek te kunnen blijven – en wat lijkt de weg terug dan lang!