Op een ochtend reed ik rond. Nieuwsgierig naar nieuwe wandelroutes zocht ik via een map naar mogelijke paden. Een hele belevenis kan ik je wel vertellen. ‘ Unpaved roads’  dat kan bijvoorbeeld net zo goed een kiezelpad als een modderweg door het bos zijn. Soms weet de GPS het ook niet meer en blijkt er opeens ergens een nieuwe weg te liggen.
Sommige paden lijken een wandelweg, maar dan sta je opeens op iemand zijn oprit. Of soms blijkt de weg opeens afgesloten wanneer je terug rijdt.

Ik was dus zowat de kluts kwijt. Maar opeens stormden 3 opgewonden blaffende hondjes vanuit het bos naar mijn auto. Snel gestopt zodat ik ze niet omver zou rijden en meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om hun baasjes om hulp te vragen.  Waar ik kon wandelen bijvoorbeeld, en of ik voorbij die bareel mocht. ” You can walk wherever you want!” zei de vrouw en ze moest lachen toen ze mijn ogen zo groot als schoteltjes zag worden. Dus ook voorbij die bareel. Elke bareel.  Gewoon in de bossen. Op elk pad dat ik tegenkom. Overal. Ook als dat land van iemand is.
Als Belg is dat bijna niet te bevatten. Een stuk land is voor zover ik weet ofwel openbaar – als zijnde een park ofzo- of privaat en dan staat er een hek om dat meestal vergezeld is van een bord dat je niet laat twijfelen om nog een stap verder te zetten.