Na ongeveer 5 dagen aan het meer, in de hut en omstreken, wilde ik toch een glimp van de (digitale) buitenwereld opvangen. Terwijl ik normaal snel even online kan als ik wat wil opzoeken, een bericht sturen wil,… weet/zie ik hier helemaal niets. De lijst met ‘later op een online moment uit te zoeken’ items werd steeds langer en ik had ook gewoon zin om wat foto’s te uploaden voor het thuisfront. Wat ik gek genoeg helemaal niet mis, is het gegeven facebook.
De bib in het dorp vlakbij was gesloten dus besloot ik naar het stadje te rijden op ongeveer 40min van hier. De McDo waar je vaak gratis kan surfen zonder effectief binnen te moeten en die rotzooi te eten, bleek ditmaal wel beveiligd internet te hebben. Ook in de woonzones bleek iedereen behoorlijk mee te zijn met digitale veiligheid,.. nondedju.
Dan maar op zoek naar de bibliotheek, enkele richtingsbordjes gemist, woordenboek erbij moeten halen om te zien waar en hoe lang ik kon parkeren en vervolgens een hele tijd doorgebracht tussen de boeken waarvan ik behalve hier en daar wat woorden niet meer begreep dan een boekje voor kinderen die leren lezen (met Pipi Langkous; heel wat leuker dan An en Jan, Leen en Rik).
Maar nog voor ik me online begaf, daar in die prachtige heldere bib met werkelijk een massa aan boeken, werd ik overvallen door een gevoel van gemis. Ik miste men doggies, ik miste de rust aan het meer en de boeken die ik wel kon lezen. De connectie met de wereld liet ik voor wat ze was en ruilde ze voor een wandeling langs de velden en in het bos met de schitterende avondzon op onze bollekes. De schoonheid van de omgeving stroomde zo in mijn lijf binnen en leek me van binnenuit te doen gloeien en van zuurstof te voorzien.
Een paar dagen later probeerde ik het opnieuw. Voor de honden moest ik immers nog naar de winkel in een grotere stad op ongeveer een uur rijden en ik moest ook opnieuw op zoek naar water. Het nuttige aan het aangename nuttige koppelen, of zoiets.
Een uur rijden voor een stad, dat klinkt bijna absurd en ik vreesde een oersaaie rit over een snelweg. Wat een vergissing! Deze rit was prachtig. De zon scheen vrolijk en overgoot het landschap met vroege herfstkleuren waar nog een spatje zomer zich deed gelden. De meren fonkelden en de schoonheid van de heuvelachtige landschap deed me soms naar adem happen.
Niet alleen deed ik uitgebreid aankopen, ik kon er ook op de parking van de McDo rustig een paar blogjes schrijven voor het cerieuze thuisfront. Echt rondsurfen blijkt lastig, want een snelle verbinding kan je zo niet echt verwachten natuurlijk 🙂
En van de supervriendelijke dame in de dierenwinkel mocht ik niet enkel mijn twee flessen water bijvullen met drinkbaar water, ze gaf me nog twee extra gevulde flessen mee waardoor ik weer even toe kom! Het gekke is dat ondanks ik me wat zenuwachtig maak om een gekke vraag als ‘flessen-vullen’ de Zweden er helemaal niet raar van opkijken en me maar al te graag verder helpen.