Het lijkt hier al wel herfst en ik ben nog niet eens vertrokken! Regen schaatst vrolijk verticaal op onze ramen en de dagen zijn grijzig maar de bomen, die laten hun bladeren nog niet los. De paraplu is al paraplu nog voor hij de reistas kon induiken en ik moet mezelf eraan herinneren om ook een paar gewone shirts mee te nemen en niet enkel thermisch ondergoed en dikke truien.
Vertrokken ben ik nog niet, maar dit idee, dit plan begint toch al boeiende effecten te hebben:
– serieuze bedenkingen wat ik nu wel/niet nodig heb
– unieke gesprekken (en reacties allerlei)
– bedenkelijke keukenresultaten
 


Na de eerste verwonderde reacties à la “zot!”, volgt meestal zeer snel de vraag: “En wat ga je daar dan eten?” Deze vraag wordt gek genoeg gesteld door zowel de mensen die me zeer goed kennen als diegene die totaal niet op de hoogte zijn van mijn totale gebrek aan kookvaardigheden. Begin deze maand ondernam ik nog dapper een paar pogingen tot koken voor ultra-dummies maar de resultaten waren bedroevend. Als grote fan van linzen wilde ik ze heel graag een keer klaarmaken, maar van het droge resultaat blijft vooral het hondenvoerluchtje me bij. Maar goed, er is weinig dat niet op de lossen is met soja-room en currypoeder dus zolang ik af en toe aan een winkel geraak is er geen reden tot zorgen.
In mijn zorgvuldig samengesteld overlevingspakket zitten alvast: currypoeder, nootmuskaat, peper & zout, pure chocolade en pure chocolade met nootjes, spaghetti voor een heel leger, goed wat rijst, erwten, groentebouillon blokjes, zoute nootjes, walnoten, linzen, ananas in blik en tomaten in blik.
Groenten en al wat in meer of mindere mate voor vloeibaar kan doorgaan, koop ik daar wel. Zweedse winkel kunnen wat lastig zijn op gebied van verse groenten maar verder kan je er echt alles vinden.
Echt maaltijden koken kan ik dan wel niet, ik ben prima in staat tot eetbare plantrekkerij.
Behalve opmerkelijk gekke keukentoeren in inpaklijsten stonden er voor mij twee waardevolle ontmoetingen op de planning. Eerst en vooral sprak ik met kunstenaar Thomas Grødal die zijn werk inspireert op zijn jaar in een hut in de Noorse bossen. De twee eerste maanden beschreef hij als de moeilijkste, dus als ik het nu twee maanden uithoud op men ukkie wil ik heel graag de winter in het Noorden beleven. Het gesprek met Thomas deed me zo mogelijk nog meer zin krijgen om te vertrekken.
De tweede ontmoeting was een gok. Ik schreef vrij snel een mailtje en klikte met men ogen toe op ‘verzenden’, niet met het idee van reactie te krijgen, maar weet je, ik ben lid van de wie-niet-waagt-niet-wint-club. Een schrijver om advies vragen is algemeen gezien knullig maar mijn hoofd werd er in elk geval alweer breder door. Nieuwe vragen, nieuwe paden. En dat is exact waarop ik hoopte.
Een mening is slechts een mening, een standpunt, een perspectief. Maar hoe meer meningen je toevoegt, hoe ruimer en hoe meer dimensies je map krijgt.